لینک های قانونی نمایش مرگ فیدل با ترافیک نیم بها

همه کیفیت ها -بها: 15,000 تومان

کیفیت بلوری -بها: 14,000 تومان

کیفیت 1080pHQ -بها: 13,000 تومان

کیفیت 1080p -بها: 12,000 تومان

کیفیت 720p -بها: 10,000 تومان

کیفیت 480p -بها: 08,000 تومان

> نکته: چنانچه درباره خرید یا دانلود این محصول نیاز به راهنمایی دارید، تیم پشتیبانی در خدمت شماست. راه های پشتیبانی: 1- ایمیل support@salamcinama.ir و 2- واتس اپ و تلگرام: 09357896697

دانلود کامل نمایش مرگ فیدل

دانلود تئاتر مرگ فیدل ساخته آرش ‌سنجابی

دانلود فیلم نمایش «مرگ فیدل» کیفیت بلوری 4k

Legal download Marge Fidel Theater by Arash Sanjabi

مرگ فیدل – Marge Fidel

سال ساخت: 1397 | پخش: 1403 | پخش کننده: کول دانلود

تهیه کننده: میثم مقدم | نویسنده و کارگردان: آرش ‌سنجابی

درباره فیلم مرگ فیدل

اولین چیزی که در همان دقایق نخست تماشای «مرگ فیدل» دستگیرت می‌ شود، یک ایده درخشان است: بازتعریف شدن تاریخ توسط اجنه؛ اما متاسفانه خوشی این کشف دیری نمی‌ پاید. آرش سنجابی، نویسنده و کارگردان اثر، در هیاهوی پرفورمنسرهای متعدد و طراحی قابل قبول گریم‌ های آنها (در غیبت چشمگیر طراحی صحنه) از یک خوانش جذاب صحنه‌ ای برای ایده خاص و بکر خود که روی کاغذ کم‌ نظیر است، باز می‌ ماند و البته شاید نتوان بر او خرده گرفت اگر بدانی یک عمر در دنیای ترجمه و ادبیات غرق بوده و حتی وقتی فیلم مستند ساخته، سوژه‌ اش چهره‌ های شاخص ادبی بوده‌ اند. شاید اصلا همه چیز تقصیر همین ویژگی خوب کارنامه ادبی آرش سنجابی باشد که روی صحنه تئاتر جواب نداده و کارگر نیفتاده است. البته ایشان نمایش دیگری با عنوان «تمام زنان اجنه شیخ محمود» را سال قبل همین روزها روی صحنه داشته که نگارنده آن را تماشا نکرده اما از آنجا که صحیح نیست یادداشت درباره یک اثر مستقل را معطوف به کار قبلی خالقش کرد، از این نکته می‌ گذرم و تنها اشاره می‌دارم که گویا موقعیت‌های سوررئال، مورد علاقه سنجابی و در آن تجربه‌مند است اما در تمام طول تماشای اثر احساس می‌کنی چیزی کم است و به نظر می‌رسد این کمبود، نخ تسبیح محکم تری باشد که بتواند همه اتفاقات را به یکدیگر ربط بدهد. نام نمایش «مرگ فیدل» است و در خلاصه داستانی که رسانه‌ ای شده آمده است: «ریش، سیگار برگ، لباس نظامی سبز زیتونی!». بدیهی است که در مواجهه اول یاد فیدل کاسترو می‌ افتیم و قبل از ورود به سالن این آمادگی را داریم که درباره تاریخ آمریکای جنوبی چیزی ببینیم اما از آنجا که به قول کاراکترهای خود نمایش گاهی هم باید تاریخ را به قلم اجنه‌ ها خواند، باید بپذیری که باتیستا، (دیکتاتور کشور کوبا) نه یک شخصیت سیاسی، که فردی مرتبط با عالم هنر بوده است! این ایده را قبلا اریک ایمانوئل اشمیت در کتاب «هیلتر دو زندگی» پیاده کرده بود و ما یک فصل در میان، داستان زندگی هیتلر واقعی و هیلتری خیالی را که از دانشگاه هنر اخراج نمی‌ شد و نقاش باقی می‌ ماند، می‌ خوانیم و حیرت می‌ کنیم اما چرا در موقعیت مشابهی که «مرگ فیدل» برایمان رقم زده به آن لذت دست پیدا نمی‌ کنیم؟ شاید برای آن که کارگردان، مقهور و مغرور اجراهای خوب بدنِ بازیگران خود شده و بی‌ اختیار از سایر وجوه اثرش غافل شده است. ما یک نویسنده به تمام معنا روی صحنه داریم(پویا امینی) که تفاوت چشمگیر او با سایر بازیگران روی صحنه، لباسهای عادی اوست و در حقیقت خدای صحنه است اما چرا این خدا کم‌ کاری می‌ کند و ما در یک کلام به قصه منسجمی نمی‌ رسیم؟ در واقع در کشاکش خرده‌ داستان‌ ها و اطلاعات تاریخی که به صورت بازتعریف شده (بخوانید جنی شده) از زبان شخصیت‌ ها می‌ شنویم از لذت داستان شنیدن محروم می‌ شویم و البته یک سوال مهم در ذهن‌ مان شکل می‌ گیرد؛ آیا مولف اثر با تکیه بر دانش حداقلی مخاطب، این نمایش را روی صحنه آورده است؟ تکلیف کسی که علاقه‌ ای به خواندن تاریخ نداشته چه بوده است؟ در این صورت، چنین مخاطبی تنها پرفورمنس زیبایی از بیش از ده بازیگر را شاهد است و دیگر هیچ! هیچ، چون نمی‌ تواند بین مونولوگ‌هایی که از زبان اجنه مختلف می‌ شنود ربطی برقرار کند و در نتیجه خسته می‌ شود.