می‌توان از یکسو در قامت منتقد سفت و سختی فرورفت و انواع و اقسام ایرادات را از «رومانتیسم عماو و طوبا» گرفت اما با اگر با نگاهی کلی‌تر به فیلم نگاه کنید، می‌توان آن را مثل نسخه‌ای ایرانی از آثار رمانتیک نورا افرون در انتهای دهه نود با حضور مگ رایان تماشا کرد. در یک زمان و مکانی که ربطی به واقعیت ندارد و بیشتر ریشه اش در سنت‌های سینما است تا واقعیت.
بیشتر از این نمی‌شود
درباره «رمانتیسم عماد و طوبا» و مشکلات ساخت فیلم عاشقانه در ایران
علی ملاصالحی:
می‌توان از یکسو در قامت منتقد سفت و سختی فرورفت و انواع و اقسام ایرادات را از «رومانتیسم عماو و طوبا» گرفت اما با اگر با نگاهی کلی‌تر به فیلم نگاه کنید، می‌توان آن را مثل نسخه‌ای ایرانی از آثار رمانتیک نورا افرون در انتهای دهه نود با حضور مگ رایان تماشا کرد. در یک زمان و مکانی که ربطی به واقعیت ندارد و بیشتر ریشه اش در سنت‌های سینما است تا واقعیت.
«رمانتیسم عماد و طوبا» فیلمی است که برای زوج‌های جوان ساخته شده. در انتها هم علاوه بر خلق چند صحنه خوب، خوراک فکری هم برای گفتگوی زوج‌های جوان درباره رابطه خودشان می‌دهد.
«رمانتیسم عماد و طوبا» خیلی خوشبینانه تر از ایتالیا ایتالیا به رابطه نگاه می‌کند و ستارگانش مخصوصا الناز حبیبی ، حالتی رویایی‌تر از زوج حامد کمیلی و سارا بهرامی دارند، اینجا دعواها معدودند و لحظات خوشبختی، فراوان. حبیبی هم چیزی شبیه زوئی دیشنل یا امیلیا کلارک در نقش‌های کمدی رومانتیکشان و نمودی ایرانی از قالب Pixie Dream Girl است که در نقدهای افرادی مثل نایتن رابین، به این قالب شخصیتی مفصل پرداخته شده. این فیلم بیشتر در جهت تبلیغ ازدواج و رابطه است تا فیلمی درباره واکاوی واقعیت رابطه. و از همه این نکات مهمتر این که با نظام سانسور امروزی کشور از این بیشتر نمی‌توان به لحظات مهم رابطه پرداخت!
همین حالا هم فیلم در لحظات بسیاری دوربین را بالا می‌برد یا کات می‌زند یا شوخی می‌کند تا از لحظات برخورد فیزیکی دو عاشق دوری کند! شاید «رمانتیسم عماد و طوبا» فیلم تمام و کمالی نباشد، اما هم قابل توصیه است، هم می‌توان امیدوار بود که کاوه صباغ زاده و الناز حبیبی در ادامه بتوانند جریانی از ژانر کمدی رومانتیک به سینمای ایران اضافه کنند و بازه ژانرهای سینمایی ایران را کمی گسترش دهند، چیزی که سینمای ایران بیش از هرچیزی به آن نیاز دارد.
( 0 )
