نگاهی به کمدی پرطرفدار و محبوب فسیل به کارگردانی کریم امینی , نقد جالب و خواندنی فیلم طنز ایرانی جدید فسیل: از این ستون تا اون ستون فرجه!
به گزارش کول دانلود ، فیلم سینمایی فسیل پدیده امسال و پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای ایران که فروشی بیش از 270 میلیارد تومان را تا به این جا (28 مهر 1402) تجربه کرده است با استقبال بی سابقه مخاطبین همراه شده است. در این پست نگاهی داشته ایم به این فیلم جذاب و دیدنی!
در فیلم فسیل بازیگرانی چون الناز حبیبی , الهه حصاری , امید روحانی , ایمان صفا , بابک کریمی , بهرام افشاری , غلامرضا نیکخواه , هادی کاظمی , جواد هاشمی , سمانه منیری حضور دارند. فسیل، روایت سه خواننده در دهه 50 می باشد که در گذر زمان و پس از انقلاب هر کدام از این سه دچار تغییراتی می شوند.
نقد شماره 1 فسیل – ریحانه عابدنیا:
از این ستون تا اون ستون فرجه!
کمدی «فسیل» به نمایش روندی در تاریخ ایران پرداخته که در دانش جامعه شناسی به آن نطریه “جامعه‌ی کوتاه مدت” می گویند.
جامعه‌‌ای با حجم و سرعت تغییرات بسیار بالا و پیش بینی ناپذیر که پذیرفتن و هماهنگ شدن با آن ها در بیش تر مواقع از عهده مردم خارج است. در ایران، به ویژه در دو سه قرن اخیر، همیشه سرعت تحولات آن قدر بالا بوده که پیش بینی ناپذیری امور، بخشی از رویه عادی زندگی ما شده و مثل هایی مانند “از این ستون تا اون ستون فرجه” و یا “یک سیب رو بندازی بالا هزارتا چرخ می‌خوره تا بیفته پایین” به زندگی مان راه یافته است.
“اسی” (اسماعیل) هر بار به دلیلی به کما می رود و وقتی به هوش می آید می بیند که نه تنها حکومت و قوانین، بلکه هویت اطرافیانش هم به پیروی از آن ها تغییر کرده است.
او همواره تحت سلطه سیاست و قوانین حاکم است و از آن جا که آدمی نمی تواند کاملا مستقل از محیط باشد، هر راهی را که برای دیده شدن خود و هنرش در پیش می گیرد، در میانه به بن بست می رسد.
داستان “اسی” روایتی آشنا برای بسیاری از ایرانیان در نسل های مختلف است.
«فسیل» موقعیت کمیک جذابی دارد و اگر به دام پرگویی نمی افتاد و مصر نبود که گذارهای مختلف تاریخ نیم قرن را در داستانش بگنجاند، با بازی درست “بهرام افشاری” می توانست به اثری بدل شود که نه فقط قابل توجه، بلکه قابل تامل هم باشد.
اما این پرگویی به فیلمی منتج شده که در آن رخدادها، ملغمه ای ناپرورده از تغییرات سیاسی و اجتماعی ایران مثل استبداد و سانسور دوران پهلوی، حزب توده، نان به نرخ روز خوردن عده‌ای از افراد پس از وقوع انقلاب، جنگ، محدودیت های اجتماعی دهه شصت و هفتاد و… هستند و در تکه های جداگانه و بدون ساختار پیوسته و منسجم، نه روایت، که صرفا نمایش داده شده اند.
اگرچه «فسیل» در گیشه موفق بوده و توانسته رونقی به بدن کم جان سینمای ایران بدهد اما در ساختن یک کمدی سیاسی، به موفقیت چندانی دست نیافته است.
نقد شماره 2 فسیل – دامون قنبرزاده:
اون قدیم ندیم ها!
بهرام افشاری پرانرژی ست و تلاش می کند لحظه های تکراری را کمی تکان بدهد. افشاری از زبان و بدنش به بهترین شکل ممکن استفاده می کند تا مخاطب را نگه دارد.
مزه‌پرانی هایش اندازه فیلم است و خیلی وقت ها بانمک. قد بلندش و کش و قوس هایی که به بدنش می دهد در صحنه های مختلف چاره ساز است.
به عنوان نمونه نگاه کنید به لحظه هایی که به شخصیت های مقابلش عامدانه پشت می کند و به شکلی می ایستد که نشیمن گاهش در معرض چشم باشد! او این لحظه ها را بدون این که مبتذل شان کند بازی می کند.
همچنان که وقتی متوجه موقعیت از دست رفته خود در جامعه جدید می شود و همه چیزش را بر باد رفته می بیند، ناراحتی و غمش را درک می کنیم و این قسمت از آن قسمت هایی ست که خیلی هم خوب درکش می کنیم.
( 0 )
