شهرک، نام جدیدترین فیلم سینمایی علی حضرتی در مقام کارگردان می باشد که در جشنواره فیلم فجر 1400 حضور داشت.
در فیلم سینمایی شهرک، ساعد سهیلی، مهتاب ثروتی، کاظم سیاحی، شاهرخ فروتنیان، رویا جاویدنیا در حالی به نقش آفرینی پرداخته اند که در خلاصه داستان آن می خوانیم: زندگی یک جوان علاقمند به بازیگری را روایت می کند که در تست یک فیلم سینمایی بزرگ قبول شده و برای رسیدن به آرزوی خود و پیوستن به این پروژه ، باید شرایط ویژه و تمرین های روحی و روانی گروه بازیگران در شهرکی ایزوله شده را بپذیرد …
فیلم جدید شهرک که در ژانر خانوادگی و اجتماعی تهیه شده است؛ قرار است که به زودی و پس از گذراندن دوره اکران خود از سایت کول دانلود ، پخش شود. همچنین در انتهای این نوشتار، شما می توانید به صفحه دانلود این فیلم دسترسی داشته باشید.
نقد «شهرک» ؛ ساخته علی حضرتی
- حسین لامعی(منفی):«سینمای ایران، سینمای «ایده»هاست. یک نفر در جایی، به گمانش «ایده جالبی» به ذهنش رسیده؛ یا در جایی ایده باحال و بامزه و بفروشی را می شنود؛ و یا به گمانش یک ایده عمیق و فلسفی «کشف» کرده است، و آن ایده را برای چند نفر از رفقا و خانواده تعریف می کند، و آنها هم برایش سوت و کف می زنند و او هم ذوق‌زده می پرد و آستین را بالا می زند که فیلم بسازد! و می سازد! راستی راستی فیلمِ بلند سینمایی داستانی می سازد! تنها بر اساس یک ایده؛ آن هم ایده ای خام و پا درهوا… نه دوستان! نه عزیزان! سینما را بیش از این به سخره نگرید؛ اسم این کارها، هرچه باشد، فیلمسازی نیست. برای فیلم ساختن، اول باید «فیلمنامه»ای درست و دقیق و کامل و منسجم و چند بعدی داشت؛ باید درام فهمید، شخصیت پردازی دانست، دیالوگ نویسی بلد بود، باید لحظه‌ی سکوت و سکون و کلام را دانست و ده ها کار بدیهی دیگر… با «ایده» که نمی شود فیلم ساخت. آن هم یک فیلم بلند داستانی سینمایی!.. فیلم سینمایی «شهرک»، دقیقا چنین فیلمی است. یک فیلم کند و کشدار و فیک و تقلّبی، فاقد هرگونه فیلمنامه، و فاقد هیچ مدلی از درام و شخصیت پردازی و دیالوگ نویسی، که تنها بر اساس یک ایده ساخته شده. و فیلمبردار کاربلد و درجه اولی مثل «علیرضا برازنده» را هم آورده‌اند، که این ایده را، تصویر کند! «علیرضا برازنده»ای که سال هاست در این سینما، دیگر فقط یک فیلمبردار صِرف نیست؛ بلکه «آچارفرانسه» است! هم فیلمبردار کارهاست، و هم کارگردان کارها! میاوردندش تا یک تنه پروژه ها را جمع می کند!.. این است سینمای ایران! سینمایی که در آن، بدون فیلمنامه و حتی بدون کارگردان؛ تنها با یک ایده‌ی خام+علیرضا برازنده، می شود فیلم بلند داستانی ساخت! خنده‌دار است… و شاید، گریه‌دار است…
- شاهین شجری کهن(مثبت): «شهرک» یک نمونه قابل بررسی از تنوع و تکثر در پرداخت روایی آثار سینمایی است. یک درام روانکاوانه با مایه‌های فلسفی که اجرای پخته و ماهرانه ای دارد و از سوژه ای سخت و حساس، یک روایت سینمایی متوازن و درگیرکننده ارایه می دهد. شهرک با داستانی که در دقایقی روی مرز واقعیت و خیال حرکت می کند و قطعیت واقعیت محض را به چالش می کشد روایتگر داستانی درباره سینما و مفهوم بازنمایی و بازی است و در واقع یک فیلم در فیلم محسوب می شود که بازیگرانش را در جایگاهی مبهم به آدم هایی جز آنچه هستند تبدیل می کند و آنها را در موقعیتی ساختگی به جست‌وجوی واقعیت وا می‌دارد. حضرتی با این فیلمش نشان می دهد که دغدغه سینما برایش جدی تر از گذشته شده و می خواهد برای مخاطبان گسترده تری فیلم بسازد. شهرک با اینکه ضعف هایی در طراحی روند روایی داستان و حفظ پیوستگی موقعیت های دراماتیک دارد، با پایان غافلگیرکننده و چند سکانس چشم نواز و البته موضوعی متفاوت، پیشنهادی جذاب بخصوص برای دوستداران بازیگری است و پرسش هایی جدی درباره محدوده حرکت بازیگر و میزان آمیختگی اش با نقش مطرح می کند که شاید یکی از قدیمی ترین سوال های بی‌جواب تاریخ سینما باشد.
